Günün birinde bir yarışma düzenlenir. Dik bir dağın tepesine en kısa sürede tırmanan yarışmacı ödülün sahibi olur. Yarışmacılar ise Kurbağalar’dır. Binlerce seyirci katılmıştır, tribünler doludur. 20 yarışmacı Kurbağa, start çizgisinden yarışmaya başlar. Herkes büyük bir heyecan, azim ve güçlerini son derece harcayarak dağa tırmanmaya başlarlar.
Kendilerine güveni olmayan, dağın büyüklüğünü ve kurbağaların güçsüz bedenini bilen seyirciler, onlara sürekli olumsuz tezahüratlarda bulunarak “yapamazsınız, tırmanamazsınız, o dağ size göre değil vb. sürekli olarak bağırıyorlarmış.
Bu olumsuz tezahüratları duyan Kurbağalardan 2-3 tanesi dağın tepesine göz dikerek, “evet haklılar” diyerekten yarışmadan pes ediyorlar. Sonra 1, sonra 1 derken… 5 yarışmacı ısrarla tırmanmaya devam ediyormuş. Seyirciler ise güçlerinde ve seslerinde en ufak kayıp yaşamadan “siz başaramazsınız, oraya sadece aslanlar tırmanabilir, vazgeçin, boşuna kürek çekiyorsunuz” demekten kendilerini alamıyorlar ve devam ediyorlar.
Sonrasında geriye kalan 4 yarışmacı da çevreden gelen olumsuz sözlere daha fazla dayanamayarak kendilerine olan güvenleri kaybediyorlar ve pes ediyorlar. Geriye yalnızca 1 Kurbağa yarışmacı kalıyor. Ve o start çizgisinden beri neredeyse içindeki azmi ve enerjiyi tüketmeden tırmanmaya devam ediyor. Bir süre sonra Finish çizgisine varıyor. Seyirciler şaşırıyorlar, şok oluyorlar, kimisi yediremiyor alanı terk ediyor, falan derken hemen gazeteciler Kurbağanın yanına yaklaşıyorlar ve soruyorlar.
– “Nasıl başardınız?”.
Kurbağa ise cevap veremiyor. (Çünkü kurbağa Sağır’mış.)
Halen çevrenizdeki kendine güveni olmayan insanların yıkıcı eleştirilerini dikkate alarak pes etmek mi istiyorsunuz, yoksa sadece Girişiminize kilitlenip başarılı mı olmak istiyorsunuz.
Tercih sizin.